Vorige week liepen Jan en ik op zondag een rondje Heuvelstraat. Ik had foto's genomen van het kerkje in de Heuvelstraat richting de Schoolstraat. Enkele dagen later wandelde ik richting de stad en besefte me ineens dat er nog een klein kerkje verscholen ligt in die hoek, bij de Oude Markt.
Veel Tilburgers, waaronder ikzelf, fietsen er langs, het is een stukje afsnijden als je vanuit de Nieuwlandstraat richting de Schouwburgring wil. In dit stukje krijg je geen bekeuring terwijl door de Heuvelstraat fietsen niet mag!
Waar ik het over heb is het Kapelhof, het straatje naast Multivlaai tot aan HappyItaly. Daar staat een kleine kapel; Kapel Onze Lieve Vrouwe ter Nood.
Onopvallend en door velen niet opgemerkt. Het is eerder een plek waar je je fiets neerzet, een wat onguur straatje of doorsluiproute. Dit keer nam ik de tijd om het kapelletje eens wat beter te bekijken.
Zoals je op de foto ziet was het gesloten. Het was zondag, de enige dag van de week dat het gesloten is. En dat verbaasd me, ik heb nooit in de gaten gehad dat het open is!
Jij wel?
Ik kan dan ook bijna niet geloven dat het andere dagen echt open is.
Mijn idee is dat er vooral zwervers rondhangen en dan ook binnen zullen zitten. Misschien een vooroordeel, sorry, maar ik beschrijf hier eerlijk wat ik denk.
Ik neem me voor om op een door de weekse dag terug te gaan.
Een paar dagen later maak ik weer een rondje, ik ga mijn 'Ontdek Tilburg' boekje en emblemen in brievenbussen doen en dit ligt op de route. Als ik dichterbij kom zie ik dat het hek weg is en draait de deur automatisch open als ik dichterbij kom. Want natuurlijk ga ik binnenkijken. Kijken of mijn vooroordeel bevestigd wordt...
Wat prijs ik me gelukkig dat ik naar binnen ben gegaan!
Achter deze grijze muren schuilt een kleine intieme kapel. Er branden een paar kaarsjes, er is een mooi beeld en bloemen. Er is niemand, de banken zijn leeg en het is er vredig stil. Als de zon schijnt valt er w.s. prachtig licht binnen door de vensters met gekleurd glas.
Geen zwervers, geen verval, een kleine kapel helemaal ingebouwd en aan het oog onttrokken. Waar je je even aan de drukte en hectiek van het centrum kunt onttrekken.
Zal ik gaan zitten?
Een kaarsje opsteken voor ons mam, mijn vader, schoonvader en andere lieve dierbaren? Dat doe ik dan weer niet en nu ik dit zo aan het typen ben heb ik daar spijt van. Ben ik gelovig? Ik weet het niet, wat is gelovig zijn? Wel weet ik dat een moment van stilte zo op zijn tijd fijn is.
Ik maak een foto waarmee ik niets prijs geef, ik wil graag dat je zelf eens gaat kijken. Binnenkort ga ik terug, steek een kaarsje aan en ga ik wel even zitten.
Reactie plaatsen
Reacties